Rusya’nın Ukrayna’ya başlattığı harekatın akabinde soL Haber Portalı’nda Türkiye Komünist Partisi Genel Sekreteri Kemal Okuyan’ın mevzuyu ele aldığı bir yazı yayımlandı.
“Savaş kapıda, büyük insanlık nerede?” başlıklı yazıda Okuyan, NATO, AB ya da Rusya’dan, özcesi emperyalizmden taraf olmadıklarını vurguluyor ve savaşları durduracak olanların savaştan çıkarı olmayanlar olduğunu tabir ediyor.
Yazının tamamı şöyle:
Birinci Dünya Savaşı’nda 20 milyon kişi öldü, bir o kadarı yaralandı.
Bu kanlı savaşın öncesinde Avrupa’da yaygın, güçlü kitlesel bir emekçi hareketi yükünü hissettiriyordu. Personel hareketi doğal olarak emperyalistler ortası savaşa karşıydı, kendi hükümetlerinin militarist atılımlarına muhalefet ediyor, devasa şovlar düzenliyor, “rakip” ülkelerin halklarına silah doğrultulmaması gerektiğini vurguluyordu.
Almanya ve Fransa komşu ve çatışmanın eşiğinde iki büyük güçtü, egemenlerin savaş tamtamlarına sosyalist hareketin yönlendirdiği personel hareketi barış türküleriyle cevap veriyordu.
Fabrikada, sokakta, fakir mahallelerde savaşa karşı keskin bir karşı koyuş kelam konusuyken Almanya ve Fransa birbirinin üzerine nasıl çullanacaktı?
Çullanamazdı.
Her iki emperyalist ülke bu kaygıdan kurtulmak için süratle harekete geçti. Kararlı savaş terslerinin yok etmeye başladılar, bunlardan en tanınanı Fransız Jean Jaures’di.
Öldürdüler.
Daha evvelden bağladıkları kelamda “sosyalist” kalemleri savaşın özgürlükler için, demokrasi için, hatta personeller için ne kadar yeterli olacağını yazmaya sevkettiler. Fransız personeline öteki, Alman çalışanına öbür hikayeler anlatılmaya başlandı.
Sonra koltuklarına yapışmış, sistem siyasetinin nimetlerinden ve büyüsünden vazgeçmek istemeyen ve zati uzun müddettir devrimci bir ruh halinden uzaklaşan “sosyalist” parlamenterlere gidildi ve “vatanın siz gereksinimi var” dendi.
Avrupa’da savaşa karşı kararlı, dişlerini sıkmış bir biçimde bekleyen milyonlarca emekçi bir hafta içinde pusulasız, şaşkın bırakıldı. Onları grev çadırından, tezgah başından, fakir meskenlerinden toplayıp öteki ülkelerdeki kardeşlerini öldürmeleri için trenlere doldurup cepheye yolladılar.
Bütün bunlar bir haftada oldu.
Yani?
İnsanlık savaşa karşı muazzam bir karşı koyuş, yaygın bir emekçi hareketi varken bile savaşa mahzur olamadı.
Ama savaştan yücelerek çıktı o insanlık. Almanya ve Fransa’da süratle işverenlerin yedeğine alınan toplumsal demokrasinin aksine Rusya’da “Çar için, işverenler için savaşmayacağız” demeyi göze alan bir devrimci liderlik yükünü koydu.
O devrimci liderlik savaşın üçüncü yılında Rusya’nın personellerini, fakir köylülerini iktidara taşıdı, Sovyetler Birliği’nin kuruluş süreci başladı.
Almanya’da toplumsal demokratların ihaneti sonucu iğrenç bir savaşın içine yuvarlanan işçi halk 1918’de ayağa kalktı, savaşın sonlanmasına yardımcı oldu, İmparatorluğu yıktı, hükümranlar Cumhuriyet ilan etmek zorunda kaldılar. Şayet toplumsal demokrasinin çakal liderleri Alman monopollerinin imdadına yetişmeseydi, 1919’da Alman Sovyet Cumhuriyeti kurulmuş olacaktı.
İşçi sınıfı kendi başkanlarının ihaneti yüzünden Birinci Dünya Savaşı’nın çıkmasını engelleyemedi fakat savaşın sonlanmasına imza attı.
1914’de büyük insanlığı aldattılar, 1917’de, 18’de büyük insanlık tarih sahnesine tekrar çıktı personel tulumuyla!
Şimdi batılı emperyalist ülkelerin savaş ve terör örgütü saldırgan NATO doğuya hakikat genişlemeye çalışırken ve Sovyetler Birliği’nin karşı ihtilalle yıkılması sonucu kurulan kapitalist Rusya Federasyonu bu genişlemeyi milliyetçi ve militarist bir telaffuzla durdurmaya çalışırken büyük insanlık nerede?
Avrupa’da personel sınıfı hareketli fakat bir personel hareketi yok. Zira bir önderlik yok. Personel sınıfı şayet kendisini sömüren çürümüş kapitalist sisteme karşı konumlanmıyorsa ne yazık ki etkisiz elemandır. Bunun önünü açmak, buna önderlik etmekle misyonlu solun büyük kısmı sistemin kesimi haline geldi. Farklı olması beklenen “komünist” partiler, onurlu ve kararlı birtakım örnekler dışında birebir yola girdiler.
İlkeler, prensipler, prensipler diyoruz. Bugüngüncel gelişmeler karşısında gereksiz detaylar olarak görülebilecek kimi prensipler kritik anlarda hayat kurtarır.
Avrupa solu Sovyetler Birliği yıkılırken emperyalizmin yanında durdu.
Avrupa solu “Avrupa Birliği demokrasi ve özgürlüklerin güvencesidir” palavrasına inandırıcılık kattı.
Avrupa solu Yugoslavya kanlı NATO operasyonuyla parçalanırken sessiz kaldı, en arsızları alkış tuttu.
Avrupa solu bundan 19. Yüzyılın ikinci yarısında proletaryanın “zamanı geldi” dediği sosyalizmin bugünün değil uzak bir geleceğin projesi olduğu fikrini emekçi kitlelerine empoze etti.
Büyük insanlığın aklı karıştı, iradesi dağıldı.
Şimdi birebir Avrupa solunda bir kısım Rus barbarlığına karşı Avrupa medeniyetini savunmak için daha fazla NATO’culuk yapmakla meşgulken, bir öteki kesim Putin’in Rus oligarkların çıkarlarını savunmak için attığı savaş çığlıklarından medet umar halde.
Peki büyük insanlık nerede? Berlin’de, Paris’te, Moskova’da, Kiev’de büyük insanlığın sesi duyuluyor mu?
Yoksa büyük insanlık NATO’nun milliyetçilikle ya da bir nükleer hesaplaşmaya taşınabilecek yeni bir dünya savaşı ile mağlubiyete uğratılacağını mı düşünüyor.
O halde çabucak söyleyelim, emperyalizm askeri olarak mağlubiyete uğratılamaz. Emperyalizm, onun temellerini ortadan kaldıracak işçi halkın iradesiyle hezimete uğratılabilir.
Onun temelleri New York’ta da, Berlin’de de, Londra’da da, Varşova’da da, Petersburg’da da birebirdir: Kapitalizm.
İlkeler, unsurlar, ilkeler…
Büyük insanlık, Avrupa solunun bütün dünyaya yaydığı teslimiyetçi, kapitalizme boyun eğen, tertip içi güçlere ve milletlerarası aktörlere sırtını dayayarak icra edilen prensipsiz siyaset biçiminden koparak ayağa kalkacak.
Çünkü büyük insanlık her yerde yaşamakta. Hakkını arayan kurye büyük insanlığın işaretidir, direnişe geçen dokumacılık çalışanı büyük insanlığın ispatıdır, büyük insanlık uğraş eden metal çalışanı, greve çıkan sıhhat işçisidir.
Ve büyük insanlık dünyanın her yerindedir.
Büyük insanlık kendisini yolundan saptırmak isteyenlere müsaade vermeyerek kesinlikle lakin kesinlikle yükünü koyacaktır.
İlkeler hayat kurtarır.
Emperyalizmle, gericilikle flört etmek olmaz. Milliyetçilik tahlil değil, halkları birbirine düşüren bir ideolojidir. Sermaye egemenliğini sorgulamadan hiçbir şeyi sorgulayamazsınız; sömürünün insanisi, gelişkini, uygarı yoktur.
Bütün büyük savaşlar, emekçiyi ve işvereni birbirine bağlayan bir üst ortak çıkarın olduğu tezi halk yığınlarına yerleştiğinde patlamıştır.
Aynı gemideyiz palavrası örneğin…
Bütün büyük savaşlarda sadece silah monopolleri değil, süratle duruma adapte olan büyük şirketler devasa kârlar elde ederken fakir beşerler cephede birbirini boğazlamıştır.
“Benim ulusum senin ulusundan güçlü, kutsal ve haklıdır” teranesine bir defa prim verildiğinde, bu zırvalık bir sefer yasallaştığında, büyük insanlık yerlerde sürünür, emperyalistler kazanır.
Savaşları durduracak olan, savaştan çıkarı olmayanlardır.
Dünyamız bu karabasandan büyük insanlığın ayağa kalkışı ile çıkacaktır.
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı
